Avontuur.
Door: Loes en Donnée
Blijf op de hoogte en volg Donnee
30 November 2015 | Suriname, Paramaribo
- Week 5
Maandag 16 november.
Lekker vergaderen tot je een ons weegt. Wel een stuk wijzer geworden!
Dinsdag 17 november.
Vandaag is de dag dat wij onze visum moeten verlengen. De details betreft dit fenomeen ga ik niet online zetten. Voor verdere informatie kunt u persoonlijk contact met mij opnemen.
Woensdag 18 november.
Vanmiddag heb ik samen met Quin afgesproken om langs de gaan bij de helikopter piloot waar ik afgelopen weekend mee gevlogen heb. Het leek mij namelijk helemaal niet zo'n gek idee om verder te komen met de helikopter dan Paramaribo, Quin was het met mij eens en is meegegaan. De hele namiddag en avond hebben we samen gegeten, gedronken en een beetje zaken gedaan. Met onze kennis over trips en studenten en zijn kennis over helikopters kom je een heel eind. Het was zelfs zo gezellig dat 'Rooster, the American helikopter pilot' ons heeft gezegd dat we zelf wel een keer mogen vliegen. Dat we een dagje samen naar de Atlantische oceaan gaan om daar te relaxen en wat te zwemmen. Nou, dat hoef je mij niet 2 keer te vragen!
Borrel borrel borrel, toch nog maar door naar 'The Garden' om al zingend te vieren dat we een vruchtbare middag hebben gehad. Oke, nou nog even een potje poolen dan bij Tequila. Ach vooruit, laten we naar de stripclub gaan. Goed idee!!!
Heftig man, je moet je voorstellen; een hele club vol met pikante Surinaamse dames op de schoot van een oudere blanke mannen... en ik met nog 3 andere Nederlandse studenten.
Maar wij trekken ons daar niets van aan. Al snel kwam er actie in de tent en werd er een show opgevoerd.
Als ik nog onschuld had, is deze nu voorgoed verdwenen.
Als een soort 'spider pig' loopt er een naakte Surinaamse vrouw al spankend over het plafond heen. Aldus de stripclub.
Donderdag 19 november.
Maar niet getreurd, vandaag natuurlijk weer gewoon vroeg op om te vergaderen. Ondanks het weinig slapen en het vocht tekort prima gefunctioneerd en een fijne vergadering gehad. En je raad het alweer.. het is donderdag. Dat betekend verplicht naar de Havanna of je nu wilt of niet.
Vrijdag 20 november.
Alweer vroeg op! Vandaag niet in verband met ons onderzoek maar wij gaan voor 4 dagen de jungle in. Het is een flink eind reizen, dus wij staan al vroeg klaar om te vertrekken met de bus. Vandaag hebben vooral gereden en geprobeerd te slapen in de bus, wat lastig is op een weg met hoe zal ik het zeggen flink wat reliëf. 'S avonds kwamen wij aan in een dorpje aan de jungle, hier hebben we onze hangmatten opgehangen en zijn we een duik gaan nemen in de rivier. Toch even nagevraagd of er geen piranha's in zaten, die zaten er dus wel. Maar er zou niets gebeuren werd ons gezegd. Met 7 kleuren stront lekker in het water gezeten, de kindjes uit het dorp vonden dit natuurlijk wel grappig. Die gingen ons pesten en onder water in onze benen knijpen. Wauw, ik heb me echt doodgeschrokken. Ik dacht meteen aan mijn moeder die waarschijnlijk een hartaanval had gekregen, aangezien ze al wegrent voor een goudvis. He moeders? haha
Na het eten zijn we kaaimannen gaan spotten! Al snel hadden we meerdere kaaimannen gespot en zou er een gaan sneuvelen zodat wij morgen avondeten hebben. Als een echte stoere Surinamer is een van onze gidsen de geschoten kaaiman gaan halen en kwam hij aangelopen met in 1 hand de staart van de kaaiman, de rest hing naar beneden. Wij waren er uiteraard vanuit gegaan dat de kaaiman al dood was, aangezien er net een kogel door z'n hoofd was gejast. Nou niet dus, die kaaiman springt ineens overeind, de gids schrikt en laat de kaaiman vallen waarop de kaaiman achter ons aan begint te rennen. Als gillende keukenmeiden wegrennen! Onze gids heeft de kaaiman snel weer gevangen en hebben we thuis snel een bijl op z'n hoofd geslagen. Ik klink nu heel stoer als ik dit schrijf, maar ik moet zeggen dat het er allemaal best wel heftig uitzag. Eenmaal gewend aan de situatie, moest de kaaiman gefileerd worden. Een kaaiman blijft dus wanneer hij dood is stuiptrekkingen hebben, als je hem dus probeert te fileren dan bewegen zijn poten en zijn kop heen en weer door nog werkende zenuwen. Maar goed, hoe vaak maak je het mee? Ik wil het ook proberen! Hoofd- zaklamp op en fileren die handel, sterker nog ik was er best goed in al zeg ik het zelf. :D
De kaaiman gaan wij morgen pas klaarmaken en opeten dus voor nu nog even kletsen bij het kampvuur en daarna met zijn allen gaan slapen in onze hangmatten. Slapen is niet gelukt met 10 duizend kakkerlakken op m'n klamboe en geluiden van brulapen in m'n oren. But still, part of the experience!
Zaterdag 21 november.
Vanaf het dorpje waar wij vannacht hebben geslapen gaan we verder met de kano. Je kunt namelijk niet komen op de plek waar wij heen willen met een ander vervoersmiddel. Waar je misschien nog niet bij stil hebt gestaan is het feit dat het droge tijd is momenteel. Dit houdt in dat het water zeer laag staat, je kunt je voorstellen dat varen zonder water best een uitdaging is.
Maar wij zijn natuurlijk niet te beroerd om te lopen.
8,5 uur lopend, varend en slepend een kano tegen de stroming in midden in een regenwoud waar het bijna 40 graden is. Het was heftig maar ook vreselijk vet om meegemaakt te hebben.
Eenmaal gearriveerd bij onze accommodatie was het echt prachtig mooi! Het natuurgebied er omheen is onbeschrijfelijk, overal doodshoofdaapjes en er waren douches! Maar goed, douchen is helemaal niet leuk dus baden wij ons in de rivier.
Zondag 22 november.
De dag is aangebroken vandaag gaan wij de Voltzberg beklimmen! Het zou een half uur klimmen zijn, wat ik al best raar vond. Wat ik nog niet wist is dat het 3 uur lopen was om überhaupt in de buurt te komen van de berg. In totaal hebben we 8 uur gelopen en geklommen. Bergje op, bergje af, bergje op, bergje af, etc, etc. En dan, dan sta je dus onder aan die berg met de gedachte 'hoe denken jullie mij ooit die berg op te slepen zonder lift?' ga je het avontuur maar tegemoet.
Waar ik natuurlijk niet over na had gedacht was dat ik bronchitis heb, door het eind wandelen en de boslucht was mijn ademhaling al niet top. Laat staan als je daarna ook nog eens (na een paar nachten amper geslapen te hebben) hele intensieve berg op moet klimmen waar het zuurstof gehalte omlaag gaat hoe hoger je komt moet klimmen. Halverwege de berg kreeg ik bijna een astma aanval, lieve Loes en lieve gids Sergio hebben mij er echt doorheen gesleept. Als ik een aanval gehad zou hebben zou ik echt ver van huis zijn geweest en daardoor was ik een beetje bang om in paniek te raken. Maar steeds geprobeerd rustig te blijven en rustig adem te halen en zo stapje voor beetje de berg op. Ondertussen moest ik van mezelf natuurlijk boven op de top van die verrekte berg komen!
Eenmaal op de berg.. zo vreselijk mooi. Zo een ontlading voor mij dat ik het gehaald had en het was het dubbel en dwars waard, dat ik spontaan in huilen ben uitgebarsten. Ik heb er verder geen woorden voor, het was geweldig.
De berg weer af, ik had verwacht dat dit heel moeilijk en gevaarlijk was doordat de berg erg erg stijl is en je niet altijd ergens aan vast kan houden. Maar gelukkig viel dit mee, als je een beetje weet hoe je het beste kan lopen en voorzichtig doet was het prima te doen. Alleen proberen niet teveel in een klif te kijken uiteraard.
Eenmaal weer terug bij ons verblijf samen gezwommen in de rivier en gegeten. Totdat ineens een stukje verderop iemand kei hard begint te gillen. Een meisje springt op haar stoel en roept "SPIN", wij dachten oh spinnetje doe chill, was het een vogelspin!!!!
De mensen die hier wonen waren verder niet echt onder de indruk en pakte de spin op. Om toch nog even stoer te zijn hebben wij ook de vogelspin vast gehad! :D
In de avond nog met zijn allen aan de rivier rond een kampvuur gezeten.
Maandag 23 november.
Vandaag is de dag dat wij weer terug moeten reizen naar ons leven in Paramaribo, maar eerst naar de motherfall! Na gisteren vinden wij niets meer ver lopen, dus kon er nog wel 3 uur vanaf. Onderweg naar de waterval hebben we neusberen gezien! Helaas hebben we het niet kunnen filmen, in de verte beweegt er wat. Toen zagen we dat het neusberen waren 4 stuks. Ineens komen ze steeds dichterbij en springen ze op de boom waar wij precies voor staan, rennen via de stam naar beneden voor onze neus en springen vervolgens zo in het dal dat naast de boom ligt. Zo vol in de bladeren alsof ze batman waren!
In de waterval zijn we lekker gaan zwemmen, dit kan omdat het droge tijd is. Anders is de stroming te sterk en wordt het heel gevaarlijk, wij moesten ons nu al goed vasthouden. Na deze wandeling moest natuurlijk de boot ook weer terug, zoals we zaterdag heen zijn gekomen.
Gelukkig was de boot nu een stuk lichter doordat we een hoop gegeten en gedronken hebben, ook hadden we stroming mee. Dit keer hebben we er 7 uur over gedaan. Het enige wat balen was is dat we zeker een uur in de stormende regen en hagel hebben gevaren, my god.
Ik dacht ja joh bikini is genoeg, had verder alleen een topje klaarliggen. WAT EEN KOU! Man man man.. Maar gelukkig had ik lieve Merel naast me zitten en hebben we elkaar geprobeerd een beetje warm te houden.
Toen we de brug zagen waar we op moesten gaan stappen zijn we uit blijdschap de boot uitgesprongen in het warme water! Als kinderen met een ijsje zo blij dat we een afdakje konden vinden om even droge kleren aan te trekken. Uiteindelijk waren we 's nachts uitgeput, gelukkig en wel thuis gearriveerd. Wat een geweldig weekend met geweldige mensen. Dit ga ik nooit meer vergeten. Het is jammer dat ik het niet over kan laten komen via een blog.
Maandag 16 november.
Lekker vergaderen tot je een ons weegt. Wel een stuk wijzer geworden!
Dinsdag 17 november.
Vandaag is de dag dat wij onze visum moeten verlengen. De details betreft dit fenomeen ga ik niet online zetten. Voor verdere informatie kunt u persoonlijk contact met mij opnemen.
Woensdag 18 november.
Vanmiddag heb ik samen met Quin afgesproken om langs de gaan bij de helikopter piloot waar ik afgelopen weekend mee gevlogen heb. Het leek mij namelijk helemaal niet zo'n gek idee om verder te komen met de helikopter dan Paramaribo, Quin was het met mij eens en is meegegaan. De hele namiddag en avond hebben we samen gegeten, gedronken en een beetje zaken gedaan. Met onze kennis over trips en studenten en zijn kennis over helikopters kom je een heel eind. Het was zelfs zo gezellig dat 'Rooster, the American helikopter pilot' ons heeft gezegd dat we zelf wel een keer mogen vliegen. Dat we een dagje samen naar de Atlantische oceaan gaan om daar te relaxen en wat te zwemmen. Nou, dat hoef je mij niet 2 keer te vragen!
Borrel borrel borrel, toch nog maar door naar 'The Garden' om al zingend te vieren dat we een vruchtbare middag hebben gehad. Oke, nou nog even een potje poolen dan bij Tequila. Ach vooruit, laten we naar de stripclub gaan. Goed idee!!!
Heftig man, je moet je voorstellen; een hele club vol met pikante Surinaamse dames op de schoot van een oudere blanke mannen... en ik met nog 3 andere Nederlandse studenten.
Maar wij trekken ons daar niets van aan. Al snel kwam er actie in de tent en werd er een show opgevoerd.
Als ik nog onschuld had, is deze nu voorgoed verdwenen.
Als een soort 'spider pig' loopt er een naakte Surinaamse vrouw al spankend over het plafond heen. Aldus de stripclub.
Donderdag 19 november.
Maar niet getreurd, vandaag natuurlijk weer gewoon vroeg op om te vergaderen. Ondanks het weinig slapen en het vocht tekort prima gefunctioneerd en een fijne vergadering gehad. En je raad het alweer.. het is donderdag. Dat betekend verplicht naar de Havanna of je nu wilt of niet.
Vrijdag 20 november.
Alweer vroeg op! Vandaag niet in verband met ons onderzoek maar wij gaan voor 4 dagen de jungle in. Het is een flink eind reizen, dus wij staan al vroeg klaar om te vertrekken met de bus. Vandaag hebben vooral gereden en geprobeerd te slapen in de bus, wat lastig is op een weg met hoe zal ik het zeggen flink wat reliëf. 'S avonds kwamen wij aan in een dorpje aan de jungle, hier hebben we onze hangmatten opgehangen en zijn we een duik gaan nemen in de rivier. Toch even nagevraagd of er geen piranha's in zaten, die zaten er dus wel. Maar er zou niets gebeuren werd ons gezegd. Met 7 kleuren stront lekker in het water gezeten, de kindjes uit het dorp vonden dit natuurlijk wel grappig. Die gingen ons pesten en onder water in onze benen knijpen. Wauw, ik heb me echt doodgeschrokken. Ik dacht meteen aan mijn moeder die waarschijnlijk een hartaanval had gekregen, aangezien ze al wegrent voor een goudvis. He moeders? haha
Na het eten zijn we kaaimannen gaan spotten! Al snel hadden we meerdere kaaimannen gespot en zou er een gaan sneuvelen zodat wij morgen avondeten hebben. Als een echte stoere Surinamer is een van onze gidsen de geschoten kaaiman gaan halen en kwam hij aangelopen met in 1 hand de staart van de kaaiman, de rest hing naar beneden. Wij waren er uiteraard vanuit gegaan dat de kaaiman al dood was, aangezien er net een kogel door z'n hoofd was gejast. Nou niet dus, die kaaiman springt ineens overeind, de gids schrikt en laat de kaaiman vallen waarop de kaaiman achter ons aan begint te rennen. Als gillende keukenmeiden wegrennen! Onze gids heeft de kaaiman snel weer gevangen en hebben we thuis snel een bijl op z'n hoofd geslagen. Ik klink nu heel stoer als ik dit schrijf, maar ik moet zeggen dat het er allemaal best wel heftig uitzag. Eenmaal gewend aan de situatie, moest de kaaiman gefileerd worden. Een kaaiman blijft dus wanneer hij dood is stuiptrekkingen hebben, als je hem dus probeert te fileren dan bewegen zijn poten en zijn kop heen en weer door nog werkende zenuwen. Maar goed, hoe vaak maak je het mee? Ik wil het ook proberen! Hoofd- zaklamp op en fileren die handel, sterker nog ik was er best goed in al zeg ik het zelf. :D
De kaaiman gaan wij morgen pas klaarmaken en opeten dus voor nu nog even kletsen bij het kampvuur en daarna met zijn allen gaan slapen in onze hangmatten. Slapen is niet gelukt met 10 duizend kakkerlakken op m'n klamboe en geluiden van brulapen in m'n oren. But still, part of the experience!
Zaterdag 21 november.
Vanaf het dorpje waar wij vannacht hebben geslapen gaan we verder met de kano. Je kunt namelijk niet komen op de plek waar wij heen willen met een ander vervoersmiddel. Waar je misschien nog niet bij stil hebt gestaan is het feit dat het droge tijd is momenteel. Dit houdt in dat het water zeer laag staat, je kunt je voorstellen dat varen zonder water best een uitdaging is.
Maar wij zijn natuurlijk niet te beroerd om te lopen.
8,5 uur lopend, varend en slepend een kano tegen de stroming in midden in een regenwoud waar het bijna 40 graden is. Het was heftig maar ook vreselijk vet om meegemaakt te hebben.
Eenmaal gearriveerd bij onze accommodatie was het echt prachtig mooi! Het natuurgebied er omheen is onbeschrijfelijk, overal doodshoofdaapjes en er waren douches! Maar goed, douchen is helemaal niet leuk dus baden wij ons in de rivier.
Zondag 22 november.
De dag is aangebroken vandaag gaan wij de Voltzberg beklimmen! Het zou een half uur klimmen zijn, wat ik al best raar vond. Wat ik nog niet wist is dat het 3 uur lopen was om überhaupt in de buurt te komen van de berg. In totaal hebben we 8 uur gelopen en geklommen. Bergje op, bergje af, bergje op, bergje af, etc, etc. En dan, dan sta je dus onder aan die berg met de gedachte 'hoe denken jullie mij ooit die berg op te slepen zonder lift?' ga je het avontuur maar tegemoet.
Waar ik natuurlijk niet over na had gedacht was dat ik bronchitis heb, door het eind wandelen en de boslucht was mijn ademhaling al niet top. Laat staan als je daarna ook nog eens (na een paar nachten amper geslapen te hebben) hele intensieve berg op moet klimmen waar het zuurstof gehalte omlaag gaat hoe hoger je komt moet klimmen. Halverwege de berg kreeg ik bijna een astma aanval, lieve Loes en lieve gids Sergio hebben mij er echt doorheen gesleept. Als ik een aanval gehad zou hebben zou ik echt ver van huis zijn geweest en daardoor was ik een beetje bang om in paniek te raken. Maar steeds geprobeerd rustig te blijven en rustig adem te halen en zo stapje voor beetje de berg op. Ondertussen moest ik van mezelf natuurlijk boven op de top van die verrekte berg komen!
Eenmaal op de berg.. zo vreselijk mooi. Zo een ontlading voor mij dat ik het gehaald had en het was het dubbel en dwars waard, dat ik spontaan in huilen ben uitgebarsten. Ik heb er verder geen woorden voor, het was geweldig.
De berg weer af, ik had verwacht dat dit heel moeilijk en gevaarlijk was doordat de berg erg erg stijl is en je niet altijd ergens aan vast kan houden. Maar gelukkig viel dit mee, als je een beetje weet hoe je het beste kan lopen en voorzichtig doet was het prima te doen. Alleen proberen niet teveel in een klif te kijken uiteraard.
Eenmaal weer terug bij ons verblijf samen gezwommen in de rivier en gegeten. Totdat ineens een stukje verderop iemand kei hard begint te gillen. Een meisje springt op haar stoel en roept "SPIN", wij dachten oh spinnetje doe chill, was het een vogelspin!!!!
De mensen die hier wonen waren verder niet echt onder de indruk en pakte de spin op. Om toch nog even stoer te zijn hebben wij ook de vogelspin vast gehad! :D
In de avond nog met zijn allen aan de rivier rond een kampvuur gezeten.
Maandag 23 november.
Vandaag is de dag dat wij weer terug moeten reizen naar ons leven in Paramaribo, maar eerst naar de motherfall! Na gisteren vinden wij niets meer ver lopen, dus kon er nog wel 3 uur vanaf. Onderweg naar de waterval hebben we neusberen gezien! Helaas hebben we het niet kunnen filmen, in de verte beweegt er wat. Toen zagen we dat het neusberen waren 4 stuks. Ineens komen ze steeds dichterbij en springen ze op de boom waar wij precies voor staan, rennen via de stam naar beneden voor onze neus en springen vervolgens zo in het dal dat naast de boom ligt. Zo vol in de bladeren alsof ze batman waren!
In de waterval zijn we lekker gaan zwemmen, dit kan omdat het droge tijd is. Anders is de stroming te sterk en wordt het heel gevaarlijk, wij moesten ons nu al goed vasthouden. Na deze wandeling moest natuurlijk de boot ook weer terug, zoals we zaterdag heen zijn gekomen.
Gelukkig was de boot nu een stuk lichter doordat we een hoop gegeten en gedronken hebben, ook hadden we stroming mee. Dit keer hebben we er 7 uur over gedaan. Het enige wat balen was is dat we zeker een uur in de stormende regen en hagel hebben gevaren, my god.
Ik dacht ja joh bikini is genoeg, had verder alleen een topje klaarliggen. WAT EEN KOU! Man man man.. Maar gelukkig had ik lieve Merel naast me zitten en hebben we elkaar geprobeerd een beetje warm te houden.
Toen we de brug zagen waar we op moesten gaan stappen zijn we uit blijdschap de boot uitgesprongen in het warme water! Als kinderen met een ijsje zo blij dat we een afdakje konden vinden om even droge kleren aan te trekken. Uiteindelijk waren we 's nachts uitgeput, gelukkig en wel thuis gearriveerd. Wat een geweldig weekend met geweldige mensen. Dit ga ik nooit meer vergeten. Het is jammer dat ik het niet over kan laten komen via een blog.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
