Incredible India!

Zo, dat waren me de dagen wel… 03-03 zijn we aangekomen op het vliegveld in Mumbai, rond 23.00 uur. Daar duurde het allemaal wat langer dan verwacht aangezien de stroom van de bagage band een paar keer was uitgevallen. Toen we onze koffer eindelijk hadden, gingen we op zoek naar de uitgang van het vliegveld. Daar troffen we onze chauffeur (Dhillip) aan. Een hele vriendelijke meneer met een goed verzorgde snor! Haha..
Vanaf daar zouden we een half uur onderweg zijn naar ons onderkomen. Namelijk bij de directrice van het weeshuis, waar we de eerste 6 weken gaan werken. Haar naam is Miss Sulu Kalro. Sulu woont in het dorpje Chembur in een flat samen met haar zoon (Seddarth).
Nadat we onze koffers de kamer in hadden gepropt heeft Sulu ons wat handige dingetjes uitgelegd. Aangezien we nu wel heel moe waren zijn we gaan slapen. We hebben een waaier boven ons bed om voor wat verkoeling te zorgen dus dat is wel fijn! Wel maakt deze lieve waaier een hoop herrie! Het klinkt alsof er iemand constant aan het krabben is haha..
We hebben 3 bedden allemaal eenpersoons. 1 daarvan is een matras op de grond, deze is bekroond tot mijn plekje de komende 6 weken. Wel is dit het fijnste matras!!! Tot nu toe nog weinig geslapen i.v.m. de jetlag! Ook hebben we een douche en een WC! Halleluja.
De dag erna (04-03), Waren we lekker vrij. We hadden de wekker gezet om 10.00uur zodat we nog wat leuks konden doen die dag. Eerst al onze spullen opgeruimd, daarna aan het ontbijt met Sulu. We hadden brood, crackers, smeerkaas, jam, boter, cornflakes, bananen, melk en vruchtensap als keuze, dus dat viel niet tegen.
Hierna zijn we de buurt gaan verkennen. Uiteraard was het verkeer vreselijk!! De stoep die begeeft het ook zo hier en daar dus dan gaan we maar op de weg lopen. Wat overigens ook niet echt veilig is. Toen we van het vliegveld naar Sulu werden vervoerd door Dhillip (zonder gordels) hebben wij ook al bijna iemand op een scooter aangereden. Verder hoor je constant alleen maar getoeter van alle auto’s, bussen, scooters en tuk tuk’s. Zo vaak dat het eigenlijk al niet meer opvalt! Haha..
Verder zijn we even gaan winkelen en hebben we alle 3 een Indiase broek gekocht.. in de hoop om wat minder op te vallen als blanken. Dat werkt dus niet.. Iedereen staart je aan en sommigen maken zelfs foto’s van je. Veel mensen willen iets van je of begrijpen je niet. Ook een aantal vrouwen met kinderen die vragen om geld. Toen we vroegen om een tuk tuk stonden er 10 man om ons heen te kijken wat we aan het doen waren.
Verder zijn de meeste mensen wel heel vriendelijk en zijn ze niet te beroerd om je te helpen of de weg te wijzen. We hebben verder lekker rond gelopen en bekeken waar bepaalde winkels zijn die we nodig hebben voor eventuele boodschappen etc.
Onderweg zijn we nog gezegend aangezien Lisa is onder gepoept door een vogel! Haha.. Lang leven tissues en desinfectie crème! Ondertussen zat er een Indiër ons van een afstandje uit te lachen en bracht ons een krant om het ermee af te poetsen. De krant was overigens smeriger dan de vogelpoep zelf..
Verder liggen er overal honden, zooi, mensen, honden, zooi, mensen, honden, zooi en mensen op straat. En als je goed kijkt kruipen er ook nog wat ratten doorheen.
En toen…!!! Pinnen.. wat een drama. De eerste 10.000 pinautomaten waren “Out of order” daarna was onze “Card number invalid” ook altijd fijn.. Na poging 238.491 was het dan eindelijk gelukt!
Daarna leek het ons een goed idee om de overige euro’s die we nog hadden om te wisselen naar Roepia’s. Nou dat is al helemaal “Mission impossible”. Overal navragen, niemand weet waar we moeten zijn en als iemand dan de weg wijst kom je nog nergens..
Dus Hop in een tuk tuk en zoeken maar, nadat we heel Chembur zijn doorgereden mochten we het hele bedrag van wel €0.37 betalen. Toen we het dubbele aan de chauffeur hadden gegeven heeft hij volgens mij de rest van de dag vrij genomen. Aldus de tuk tuk chauffeur..
Deze missie moeten we dus later nog even voortzetten.. Maar daarna, “The Swimmingpool” als je denkt bruin te worden? Forget it! Je moet namelijk een t-shirt aan en het liefst ook nog een broekje aan in het zwembad, anders kunnen de mannen ons niet weerstaan!? Lekker wat baantjes getrokken en wat gerelaxt. Om het zwembad zit een hek, daarbuiten is het niet toegestaan om met badkleding te komen ook niet met een handdoek om. ’s Avonds hebben we gegeten met Sulu en haar zoon. Rijst met een pittig sausje van bonen en aardappel, friet, komkommer en tomaat. Als na nog wat verse watermeloen. Dat was zeker goed te eten! Die avond vielen we pas laat in slaap omdat er natuurlijk veel te bespreken was na onze eerste dag. ’s Ochtends moesten we om 9 uur op want om half 10 zouden we ontbijten.
Toen we aankwamen bij het weeshuis werd ons verteld dat wij vooral zullen gaan werken op “The 2nd floor” deze afdeling is voor verstandelijk beperkte kinderen. Ook hebben de meeste kinderen een lichamelijke beperkingen. Er zijn wel geteld 15 kinderen, de jongste is 5 jaar oud en de oudste is 18 jaar oud. Eerst hebben we een globale rondleiding gehad en wat me opviel was dat wij niet werden voorgesteld aan de kinderen. Later hebben wij dit zelf gedaan. Het personeel op “Bal Anand” dat is de naam van het weeshuis, wil heel graag alles van ons leren en denken volgens mij dat wij alles weten en kunnen, dus dat zet wel wat druk op je. De kinderen zijn heel lief en bespringen je van alle kanten. Zodra wij het personeel zien werken zien we meteen wat er allemaal mis gaat. Maar deze mensen weten ook daadwerkelijk niet hoe en wat ze moeten doen. Wij zijn heel de dag alleen gelaten en werden vrijwel niet begeleid, dat maakte de dag wel zwaar. Wij waren dan ook heel moe en concentratie loos aan het einde van de dag. Toch hebben we al wel wat kunnen brainstormen en plannen kunnen maken. Sommige kinderen waren wel lastig om mee om te gaan. De beperkingen verschillen dan ook veel van elkaar. Verder zijn er kinderen blind, doof, stom, spastisch, autistisch, epileptisch en nog veel meer. Sommige beperkingen zijn ook nog niet bekend volgens mij. Een jongetje was geopereerd aan zijn heupen en zijn benen werden recht gehouden door zakken met water aan zijn benen te hangen, terwijl hij op bed ligt.
Anders vouwen zijn benen tegen elkaar is ons verteld. Wel heeft dit jongetje veel pijn. Dat kun je aan hem zien hoewel hij zich bijna niet kan uitten. De namen van de kinderen zijn trouwens:
Munna – Vansh – Ekra – Meera – Vanita – Anu – Kishore – Vishal – Aksbay – Mahesh – Shalaka – Surekha – Vivek – Aarti – Sudhir.
Het dagelijkse programma bestaat vrijwel alleen uit: eten, wassen, medicatie, fysiotherapie en slapen. 6 van de 15 kinderen gaan wel naar school de rest ligt veel in bed. Aan het einde van de dag worden wij ineens geroepen door een vrouwtje van het personeel dat Sulu ons nodig heeft.
Ze had een probleem met een cliënt die opstandig is. Ze verwacht dat wij haar meteen de oplossing van het probleem geven en al het personeel kijkt ons vragend aan.. uhhh…
Wij hadden hier gelukkig wel ideeën over en hebben deze globaal uitgelegd. Dit plan gaan wij dus nog uitwerken. Ik ben benieuwd! Daarna terug naar “huis”. Even relaxen en daarna weer gegeten met Sulu en haar zoon. Natuurlijk krijgen Evelien en ik de slappe lach om echt de grootste onzin. Sulu snapt er niks van maar dat maakt het alleen erger voor ons. Huilend aan tafel met een rood hoofd. Goed begin!
En dan.. Bollywood! Daar kan ik ook moeilijk naar kijken zonder in de lach te schieten. Jeetje wat dramatisch alleen, de blikken van die mensen (Joni als jij dit leest! Jij begrijpt wat ik bedoel.) Zo vreselijk overdreven! GE-WEL-DIG!!
Oh en alle muziek clips. Ook zo iets.. De mensen die zingen, zijn NOOIT in beeld in hun eigen clips. De clips worden altijd gespeeld en geplaybackt door acteurs.
Zo genoeg voor nu!

Tot de volgende keer dan maar weer!
Liefs Donnée